The Witness of Poetry: Holocaust Representation in Abraham Sutzkever and David Fram

Abstract

This article discusses a selection of Holocaust poems by Abraham Sutzkever together with several written by David Fram as they epitomise how historical forces shape individual lives, highlighting how the differences in location and experience influenced their creative output. In order to do so, it locates the poets physically and aesthetically, and then compares several poems through in-depth analyses of their choice of metaphor and language. Affirming the continuing significance of Yiddish in the face of the almost-total annihilation of its speakers, the article also validates poetry as a form of testimony.

   Although both poets were born in the Russian Empire, by the time World War II broke out, Sutzkever became a witness-participant in the Vilna Ghetto, Lithuania, while Fram was in Johannesburg, South Africa. Sutzkever’s poems provide personal, instantaneous and localised focal points, and shed light on the immediate horrific reality, whereas Fram’s symbolic reflections wrestle with what happened in the killing fields and so illuminate a broader, more panoramic view. They also emphasise his empathy. By bearing witness, these poems provide an arena in which to address Jewish suffering and keep the Holocaust alive and visible. In resisting amnesia of what once was and is no more, the poets also memorialise the victims.

Opsomming

Hierdie artikel bespreek ’n seleksie van Holocaust-gedigte van Abraham Sutzkever, tesame met verskeie wat deur David Fram geskryf is, terwyl dit toon hoe historiese kragte individuele lewens vorm en beklemtoon hoe die verskille in ligging en ervaring hul kreatiewe uitset beïnvloed het. Om dit te kan doen, vind dit die digters fisies en esteties, en vergelyk dan verskeie gedigte deur middel van diepgaande ontledings van hul keuse van metafoor en taal. Die artikel bevestig poësie as ’n vorm van getuienis, en bevestig die voortgesette betekenis van Jiddisch in die lig van die byna totale uitwissing van sy sprekers.

                Alhoewel albei digters in die Russiese Ryk gebore is, het Sutzkever met die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog ’n getuie-deelnemer geword in die Vilna Ghetto, Litaue, terwyl Fram in Johannesburg, Suid-Afrika was. Sutzkever se gedigte bied persoonlike, onmiddellike en gelokaliseerde fokuspunte en werp lig op die onmiddellike gruwelike werklikheid, terwyl Fram se simboliese refleksies worstel met wat in die moordvelde gebeur het en so ’n breër, meer panoramiese uitsig belig. Hulle beklemtoon ook sy empatie. Deur te getuig, bied hierdie gedigte ’n arena om Joodse lyding aan te spreek en die Holocaust lewendig en sigbaar te hou. Om die geheueverlies van wat vroeër was en nie meer is nie, te weerstaan, herdenk die digters ook die slagoffers.