The Rhetoric of Shimon Wincelberg’s Resort ’76 and the Aesthetics of Atrocity in Drama of the Holocaust

Abstract

The question of whether or not it is proper to create fictionalised works of art out of traumatic episodes of human history such as the Nazi Holocaust of the 2nd World or the Rwandan genocide of 1994 is one which continues to trouble mankind.

   This dilemma was famously posed by Theodor Adorno (1965) and Lawrence Langer (1975) when they questioned the potential dangers and the morality of “revictimising the victim” (Hove 2015) through the production and propagation of artistic works that depict intense human suffering such as that which is wrought by genocide. Although Langer poses the question; is it possible and ethical to depict human tragedy without trivialising or exploiting the scale of the suffering and; what moral responsibility do artists have in undertaking such a task, he nevertheless suggests the adoption of an "aesthetics of atrocity" which will enable these art forms to present landscapes of despair in such a way as to coax the reader into a mixture of credulity and complicity even as they also assist humanity to engage and transcend these tragic events in a more positive way.

Opsomming

Daar word steeds geworstel met die knellende vraag of dit reg is om gefiksionaliseerde kuns te skep uit traumatiese gebeure in die geskiedenis van die mens, byvoorbeeld die Jodeslagting deur die Nazi’s in die Tweede Wereldoorlog of die volksmoord in Rwanda in 1994.

   Hierdie dilemma is geopper deur Theodor Adorno (1965) en Lawrence Langer (1975). Die kwessie het veral bekend geword toe Adorno en Langer die potensiele gevare van en moraliteit verbonde aan die “herviktimisering van die slagoffer” (Hove 2015) deur die produksie en propagering van kuns wat intense menslike lyding uitbeeld, bevraagteken het. ’n Voorbeeld van die menslike lyding wat hier ter sprake is, is die lyding wat deur volksmoord meegebring word. Langer vra of dit moontlik en eties is om menslike tragedie uit te beeld sonder om die omvang van lyding te trivialiseer of uit te buit en wat kunstenaars se morele verantwoordelikheid is wanneer so ’n taak aangepak word. Hy stel voor dat ’n “estetika van gruweldade” aanvaar word. So ’n estetika kan dit vir kunsvorme moontlik maak om landskappe van wanhoop op so ’n wyse weer te gee dat lesers dit glo en uiteindelik hul aandadigheid erken, terwyl dit die mensdom ook help om op ’n positiewe wyse met hierdie tragiese gebeure om te gaan en dit te bowe te kom.