Koos Prinsloo and Discourses of Power

Abstract

In this  article, I argue that we find in Koos Prinsloo’s oeuvre a perennial resistance to the discourses of power vested in specific figures, be it the father figure, the State, God, the publisher, other gay men or specific authors. His texts depict a militarised society where certain notions of masculinity are propagated; a time of censorship, conscription and the omnipresence of despair. His texts comment on the early days of AIDS, a pathological view on the diseased body and, in Lacanian terms, a constant battle with the father/Father, the Law of the Father and the impositions of the Symbolic Order regulated by the language and law of the patriarchy.

Opsomming

Die uitgangspunt met hierdie ondersoek van Koos Prinsloo se werk is dat daar 'n volgehoue weerstand by hom is teen die magsdiskoerse wat gekoppel word aan sekere figure in die samelewing, byvoorbeeld die vaderfiguur, die staat, God, die uitgewer, ander gay mans en spesifieke outeurs. Sy tekste verbeeld 'n vermilitari­seerde samelewing waar sekere beskouiinge oor manlkheid gepropageer word; ’n tyd van sensuur, diensplig en die alomteenwoordigheid van mismoedigheid. Sy tekste lewer ook kommentaar op die vroeëre dae van Vigs, ’n patologiese perspektief op die siek liggaam en, in Lacaniaanse terme, is daar ’n konstante stryd tussen die vader/ Vader, die Wet van die Vader en die afdwing van regulering deur die Simboliese Orde van taal en die wet van die patriargie.