Ben Okri’s stoku, “The Standeruppers” (2017): The Frightening Irony of the Anthropocene

Abstract

This article is predicated on two principal sources: Elizabeth Kolbert’s The Sixth Extinction (2014) and Ben Okri’s unpublished stoku, “The Standeruppers” (2017). It invokes Edward O. Wilson’s 2002 argument on the inherent dangers of the human trajectory: the irony of the survival of our own species. Kolbert dubs human[un]kind’s predatory proclivity that threatens creation, our “unnatural history”. Using Okri’s Olduvai Gorge inspired rock poems (Wild 2012) as allusive side references, the argument draws attention to his understanding of human nature and of humans in Nature. Both Okri’s stoku and his rock poems reveal the destructive nature of Homo sapiens, while subtly inculcating cosmic accord and natural harmony. In the context of the Okri oeuvre, my readings posit that the latter humanist strand awakens in the individual sympathies for all fellow creatures on planet earth, nurturing a sense of natural community. This viewpoint tempers the frightening irony of the Anthropocene or Holocene era in Yeats’s aphorism that “Things fall apart; the centre cannot hold”, by pointing to our animus/anima urges or the destructive/constructive dichotomy of human nature.

Opsomming

Hierdie artikel gaan hoofsaaklik om met twee brontekste: Elizabeth Kolbert (2014) se The Sixth Extinction en Ben Okri se ongepubliseerde stokoe, “The Standeruppers” (2017). Die artikel steun voorts op Edward O. Wilson (2002) se argument betreffende die inherente gevare verbonde aan die mens se ontwikkelingsbaan: die ironie van die oorlewing van ons eie spesie. Kolbert noem die mensdom se geneigdheid tot plundery of roofsug, wat die skepping in gevaar stel, ons “onnatuurlike geskiedenis” (“unnatural history”). Met verwysing na Okri se rotsgedigte wat deur die Olduvai-ravyn geïnspireer is (Wild 2012), vestig my argument aandag op sy begrip van die menslike natuur en van mense in die Natuur. Okri se stokoe én rotsgedigte lê Homo sapiens se vernietigende aard bloot, maar dit wys ook subtiel heen na kosmiese en natuurlike harmonie. Binne die konteks van Okri se oeuvre, word aangevoer dat die outeur se latere humanistiese ingesteldheid ’n gevoel van natuurlike gemeenskaplikheid en simpatie vir medeskepsels op aarde kan wek. Deurdat dit ons innerlike animus/anima-drange asook die tweeledigheid van die mens se destruktiewe/konstruktiewe aard belig, temper hierdie standpunt die skrikwekkende ironie van die Antroposene- of Holosene-tydperk soos vervat in Yeats se aforisme “Things fall apart; the centre cannot hold”.