Boleswa Writing And Weathercock Aesthetics Of African Literature

Abstract

Postmodernist “thinking about thinking” allows for speculative reflection which avers that “Boleswa literature” like “African literature” is non-existent. Basic to this kind of proposition is the suggestion by Saussurean linguistics of systemic differential and oppositional relation in language between sound image and concept and the Barthesian postulation of a semiological associative distinction between signifier, signified and sign in the study of myth where myth is defined as speech but a peculiar type of discourse. Literature is speech comprising different types of discourse – poetry, prose – based on a primary mode of discourse that is language but which also manifests variously as forms of metalanguage. Boleswa literature does not exist, not because “Boleswa” is only an acronym from three southern African countries: Botswana, Lesotho, Swaziland, and is no geographical entity in a strict legal sense, but because arguably it names a part of African literature which itself does not exist. This supposition is premised in part on an ideational extension of the problematic and identification and identity crises in the African cultural experience. Literary history reveals how a search for a suitable poetics, an ideal aesthetics of the African literary terrain often has lapsed into an exercise in the circuitous, enigmatic and contradictory. Still, the discursive pursuit, despite its potential for futility, can, in its dynamics, also be exciting: this essay attempts a speculative review of the study based on African literature using the weathercock as a trope to probe the bizarre, the paradoxical, and the engaging, in the African literary landscape, with reference to Boleswa as signifier, signified and sign.

Opsomming

Daar word in die postmodernistiese “denke oor denke” ruimte gelaat vir spekulatiewe refleksie oor die stelling dat “Boleswa-literatuur”, net soos “Afrika-literatuur”, nie bestaan nie. Onderliggend aan hierdie soort stelling is die Saussureaanse linguistiek se voorstel van ’n sistemiese, differensiële en teenstellende verhouding in taal tussen klank, beeld en konsep en die Bartesiaanse veronderstelling van ’n semiologiese, assosiatiewe onderskeid tussen aanduider, aangeduide en teken (signifier, signified and sign) in die studie van mites, waar mite as spraak omskryf word, maar weliswaar ’n ongewone tipe diskoers. Literatuur is spraak wat uit verskillende tipes diskoers – poësie en prosa – bestaan op grond van ’n primêre modus van diskoers wat taal is, maar wat ook verskillend as vorme van metataal tot uiting kom. Die Boleswa-literatuur bestaan nie – nie omdat “Boleswa” 'n akroniem is wat saamgestel is uit die naam van drie lande in Suider-Afrika (Botswana, Lesotho en Swaziland) of omdat dit nie ’n geografiese entiteit in 'n streng wetlike sin is nie – maar omdat dit stellig ’n deel van Afrika-literatuur benoem wat eenvoudig nie bestaan nie. Daar word van hierdie veronderstelling uitgegaan, deels op grond van ’n ideasionele uitbreiding van die problematiese identifisering van die Afrika-kultuur en die identiteitskrisis wat gevolglik ondervind word. In die literêre geskiedenis word blootgelê hoe ’n soeke na ’n geskikte poëtika, ’n ideale estetika van die terrein van die Afrika-letterkunde, dikwels verval tot ’n oefening in omslagtigheid, die enigmatiese en weerspreking. Ten spyte daarvan dat dit potensieel futiel kan wees, kan die diskursiewe nastrewing, betreffende die dinamiek daarvan, steeds ’n opwindende oefening wees. Daar word met hierdie opstel gepoog om ’n spekulatiewe oorsig van die studie gebaseer op Afrika-literatuur te gee deur van die weerhaan as troop gebruik te maak om diepgaande ondersoek in te stel na dit wat bisar, paradoksaal en aantreklik in die landskap van die Afrika-letterkunde is, met verwysing na Boleswa as aanduider, aangeduide en teken.