“A Step Towards Silence”: Samuel Beckett’s The Unnamable and the Problem of Following the Stranger

Abstract

In this article, I argue that Samuel Beckett’s The Unnamable evinces the kind of aesthetic ambivalence that Theodor Adorno, in Aesthetic Theory, ascribes to the artwork’s location both in and outside of society. By tracing the metaphors used in the narrator’s depiction of the act of narration, I demonstrate that this novel self-reflexively articulates and meditates on its ambivalent position in society. Thereafter, I relate the work’s suspicion of its medium, and therefore its estrangement from itself, to its critique of community’s norms of recognition, which are embedded in language. Finally, I reflect on the potential effect of the text’s aesthetic ambivalence on the reader.

Opsomming

 In hierdie artikel voer ek aan dat Samuel Beckett se The Unnamable die soort estetiese ambivalensie openbaar wat Theodor Adorno in Aesthetic Theory toeskryf aan die kunswerk se plek in sowel as buite die samelewing. Deur die metafore na te spoor, wat in die verteller se uitbeelding van die daad van vertelling gebruik word, wil ek aantoon dat hierdie roman op ’n selfrefleksiewe manier sy ambivalente posisie in die samelewing artikuleer en diep daaroor nadink. Hierna trek ek ’n verband tussen die werk se agterdog ten opsigte van sy medium en derhalwe ook sy vervreemding van homself en sy kritiek op gemeenskap se norme van erkenning, wat in taal ingebed is. Laastens dink ek na oor die moontlike uitwerking wat die teks se estetiese ambivalensie op die leser kan hê.