The Self-Invention of Hugh Masekela

Abstract

This article examines the self-invention of Hugh Masekela as a troubadour of music and the frames through which the construction of the memory process is allowed to unfold. It argues that unlike straightforward resistance autobiography, Masekela’s Still Grazing (2004) is an odd mixture of resistance autobiography, minstrel self-invention, skollie impishness and the internationalisation of his self. This odd mixture hides as much as it reveals about the subject intent on an ongoing process of self-invention. The text abounds with the celebration of Eros, debauchery and discursive manoeuvres of the exilic condition. In the process, the idea of national identity and crises is subsumed by the skollie metaphor to distance hideous episodes, which it craftily records and rationalises. In the true fashion of the skollie framing, the autobiography ends on a note of reform, borne by a serious confessional mode for past indiscretions and yet another reinvention frame as survivor of the ravages of time.

Opsomming

Hierdie artikel is ’n ondersoek na Hugh Masekela se vind van sy self as ’n musiek-troebadoer, en die raamwerke waardeur die konstruksie van die herinneringsproses toegelaat word om te ontvou. Daar word aangevoer dat, in teenstelling met  outo-biografieë wat onbetwisbaar weerstandsliteratuur is, Masekela se Still Grazing (2004) ’n ongewone mengsel van weerstandsliteratuur, sy vind van homself as troebadoer, van skollie-agtige ondeundheid, en die internasionalisering van sy self is. Hierdie sonderlinge mengsel verhul net soveel as wat dit openbaar oor Masekela en sy verbintenis tot ’n voortgaande proses van selfvinding. Die teks wemel van Eros-vieringe, brassery en beredeneerde maneuvers van die uitgewekene. In dié proses word die idee van nasionale identiteit en krisisse ingetrek by die skollie-metafoor met die doel om afskuwelike episodes te distansieer. Laasgenoemde word op vernuftige wyse weergegee en gerasionaliseer. In die ware gees van die skollie-raamwerk eindig die outobiografie in ’n toon van hervorming, gedra deur ’n ernstige belydende trant met betrekking tot die onbesonnenhede van die verlede, terwyl nog ’n verdere raamwerk vir vind van die self na vore kom: dié van die man wat ontkom het aan die tand van die tyd.