Tristia in dialoog met N.P. van Wyk Louw se oeuvre

Abstract

The article argues that the Afrikaans poet N.P. van Wyk Louw’s last and greatest collection of poetry, Tristia (1962), constitutes a complex response to many ideas expressed in his earlier poetry or articulated in his polemical writings of the 1930s. More particularly, it is shown that Gestaltes en diere (1942) implies a movement away from the non-rational that is at times glorified in Louw’s earlier work; that the figures of the hero and the cultural aristocrat are gradually replaced in his work by the intellectual whose activities are characterised by uncertainty and a cautious search for truth; and that Nuwe verse (1953) opens the possibility of a more sensual and less essentialistic appreciation of earthly glories. The latter half of the article is devoted to an analysis of the concept of the sign, with its roots in medieval Christian aesthetics, as it appears in Tristia. This leads to the conclusion that Louw’s later hermeneutics, which is based on a distrust of the symbol and a belief in humanity’s inconclusive attempts at articulating its understanding of beauty and godliness, embodies a significant dialogue with the whole of his earlier work.

Opsomming

Die artikel argumenteer dat die Afrikaanse digter N.P. van Wyk Louw se laaste en grootste bundel, Tristia (1962), ’n komplekse reaksie bevat op baie idees wat in sy poësie tot uitdrukking kom of in sy polemiese geskrifte van die jare dertig geartikuleer is. Meer in die besonder word aangetoon dat Gestaltes en diere (1942) ’n beweging impliseer wég van die nierasionele wat soms in Louw se vroeër werk verheerlik word; dat die figure van die held en die geestelike aristokraat algaande in sy werk vervang word deur die intellektueel, wie se aktiwiteite gekenmerk word deur onsekerheid en ’n behoedsame soeke na die waarheid; en dat Nuwe verse (1953) die moontlikheid open van ’n meer sensuele en minder essensialistiese waardering van aardse heerlikhede. Die tweede gedeelte van die artikel is gewy aan ’n analise van die tekenkonsep met sy wortels in die middeleeuse Christelike estetika wat in Tristia verskyn. Dit lei tot die gevolgtrekking dat Louw se latere hermeneutiek, wat berus op ’n wantroue in die simbool en ’n geloof aan die mensdom se onvoltooide pogings om sy begrip van skoonheid en goddelikheid te artikuleer, ’n betekenisvolle dialoog met die geheel van sy vroeër werk beliggaam.