Boundary Crossings: John Barth’s Renewed Love Affair with the Short Story

Abstract

John Barth’s return to the short story after an absence of almost 30 years in the genre has been heralded by the publication of two collections of short stories. Both collections signify a valuable building block in his life-long encyclopaedic project on the origin of fiction, its viability and its survival. In vintage-Barth style, narration is theorised and theory is narrativised in the self-conscious short narratives. Playing with different narrative levels helps Barth in teasing out what constitutes a story, what constitutes the ground truths of narrative theory. The narrative process is defined as a complex (or chaotic) system of suspended, yet incessant, motion. Thus the narrative process is simultaneously linear and non-linear. In the second collection we find the author also questioning the function of (apparently) trivial stories in the aftermath of 9/11. Storytelling may be a distraction from catastrophe, but it is not an escape. It is conceived of as a life-giving urge, while its function in times of crisis is to reassert the human capability to shape the world.

Opsomming
John Barth se terugkeer na die kortverhaal na ’n afwesigheid van die genre van byna 30 jaar word ingelui deur die verskyning van twee bundels kortverhale. Albei dié bundels versinnebeeld ’n waardevolle bousteen in sy lewenslange ensiklopediese projek oor die oorsprong van fiksie, die lewensvatbaarheid daarvan, en die oorlewing daarvan. Op uitnemende Barth-trant word die narratief geteoretiseer en die teorie genarratifiseer in hierdie selfbewuste kort narratiewe. Die spel met verskillende narratiefvlakke help Barth om uit te pluis wat ’n storie uitmaak, wat die grondwaarhede van narratiefteorie uitmaak. Die narratiewe proses word as ’n komplekse (of chaotiese) stelsel van onderbreekte en tog onophoudelike beweging gedefinieer. Die narratiewe proses is dus terselfdertyd liniêr en nie-liniêr. In die tweede bundel bevraagteken die skrywer ook nog die funksie van (skynbaar) onbenullige stories as nadraai van 9/11. Die vertel van stories is miskien ’n afleiding van katastrofiese gebeure, maar dit is nie ontvlugting nie. Dit word gebore uit ’n
lewegewende drang, terwyl dit in krisistye dien ter herbevestiging van die mens se vermoë om vorm te gee aan die wêreld.