"Image, Music, Text": Elvis Presley as a Postmodern, Semiotic Construct

Abstract

Peter Whitmer has written that around the world the names Jesus, Coke and Elvis are the "only three words that need no translation to convey their meaning" (Whitmer 1996: x). Even in a multicultural South Africa, in the year 2008, the image of an Elvis impersonator was used to market a series of rollerball pens for no other reason than they come in a variety of colours redolent of the ersatz emeralds and sapphires on the singer's jumpsuit (Sunday Times Magazine, 25 May 2008, n.p.)! Elvis Presley, arguably the greatest solo pop idol of the twentieth century and certainly the most recognisable and ubiquitous semiotic marker in American cultural history, embodies the quintessence of "the postmodern condition" (Lyotard). Thirty years after his death - 16 August 2007 marking that epochal moment - Presley's image remains a powerful signifier of the exuberance of post-World War Two youth and culture, not only in the West, but worldwide. Drawing on the work of poststructuralist thinkers such as Barthes and cultural theorists such as Simon Frith, Steven Connor and Dick Hebdige, this article explores the mystique of the Elvis image as a postmodern, semiotic text. In crossing the liminal zone between black R&B and white country and western music, Presley, a white southerner, negotiates a fluid, performative identity that characterises the hybrid nature of the rock genre itself.

Opsomming
Volgens Peter Whitmer (1996: x) is die name Jesus, Coke en Elvis die "enigste drie woorde (regoor die wereld) wat geen vertaling nodig het om hul betekenis oor te dra nie". Selfs in 'n multikulturele Suid-Afrika, in die jaar 2008, is die beeld van 'n nabootser van Elvis gebruik om 'n reeks rolpuntpenne te bemark bloot omdat dit beskikbaar is in 'n verskeidenheid kleure wat herinner aan die kunsmatige smaragde en saffiere op die sanger se eenstukpak (Sunday Times Magazine, 25 May 2008, n.p.)! Elvis Presley, ongetwyfeld die grootste solo popheldfiguur van die twintigste eeu en beslis die mees erkende en ook alomteenwoordige semiotiese baken in die Amerikaanse kulturele geskiedenis, verpersoonlik die essensie van "die postmo­derne stand" (Lyotard). Dertig jaar na sy dood - 16 Augustus 2007 wat daardie besonder gewigtige oomblik gedenk - bly Presley se beeld 'n sterk aanduider van die uitbundigheid van die post-Tweede-Wereldoorlog jeug en kultuur, nie alleen in die Weste nie, maar ook wereldwyd. Deur gebruik te maak van die werk van post­strukturalistiese denkers soos Barthes en kulturele teoretici soos Simon Frith, Steven Connor en Dick Hebdige, verken hierdie artikel die mistieke simbool van die Elvisbeeld as 'n postmoderne, semiotiese teks. Deur die grens tussen swart R & B en wit countrymusiek oor te steek, bewerkstellig Elvis, 'n wit suiderling, 'n vloeibare performatiewe identiteit wat die hibriede aard van die rock genre in wese kenmerk.